คุณเชื่อมั๊ยว่ามีเรื่องแปลก ๆ อีกเยอะแยะในมนุษย์เรา ที่คนเราจมอยู่กับค่านิยม ชั้นก็เป็นคนหนึ่งที่เกือบจมอยู่กับในค่านิยมนั้น ที่เรายึดกับสถานที่เรียน สถาบันดัง ๆ จริง ๆ แล้วเรียนที่ไหนมันไม่ก็เหมือนกันหรอกนะ เพราะมันมีความรู้สึกที่แตกต่างกัน เช่น ความสุขที่อยู่ตรงนั้น และก็สิ่งแวดล้อมไง ก็ไม่เหมือนกันแล้ว แต่เมื่อผิดหวังก็ไม่ถึงขนาดฆ่าตัวตายหรอก อย่างกับเด็กที่ไม่ติดวิศวฯ ม.จุฬา ( อันดับ 1) ที่ตัวตาย ทำไมไม่นึกถึงพ่อแม่บ้างหละ! นึกถึงคนที่ไม่ได้อะไรเลยบ้างซิ ! ครั้งแรกที่ชั้นเห็นว่าชั้นหลุดอันดับ 1 ,2 ,3, ชั้นก็เสียใจมาก ๆ (โคตรเสียใจเลย) ถึงกับร้องไห้ทั้งคืน อันดับ 4 จริง ๆ แล้วก็เลือกไว้กันหลุดแค่นั้นเอง ชั้นก็คิดได้ว่าคณะที่ชั้นเลือกอันดับ 4 รับแค่ 20 คนเองเราเป็น 1 ในนั้นนะ เรียนๆ ไปมันอาจจะเป็นตัวตนเรามากกว่าก็ได้ ถ้าไม่ใช่เราก็รอสอบใหม่ปีหน้าก็ได้ จริง ๆ แค่นี้มันก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นสักเท่าไรเลย แต่ชั้นก็มีพ่อแม่ ครูอาจารย์ และเพื่อนๆ นี้หละคอยถามไถ่ ชั้นต้องขอขอบคุณพวกเขาทั้งหลายที่คอยให้กำลังใจและปลอบใจ เพื่อนที่ไม่ติดก็มีเยอะเขายังไม่คิดมากเหมือนเราเลย ความหวังของเราไม่ได้จบลงแค่ที่มหา'ลัยสักหน่อย เรายังมีงาน มีพ่อแม่ มีอนาคต ในอีกวันข้างหน้า สำหรับคนที่อ่านอยู่หรือท้อแท้ ชั้นขอแนะนำคนที่อ่อนแอกว่าเรา อย่างคนพิการซ้ำซ้อนเขาอยู่มาได้ยังไงอยู่มาเพื่ออะไร ? เราลองตอบกับตัวเองซิ ! ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรายังมีคนที่ห่วงใยเราอีกตั้งมากมาย เราทุกข์...คนที่ทุกข์มากกว่าเราคือคนที่เลี้ยงดูเรามา พ่อ แม่ โลกใบนี้ไม่ได้มีเราเพียงคนเดียวลองคิดดูก่อนที่จะทำอะไรลงไป
