ในวันเสาร์ช่วงต้นเดือนธันวาแม่พาลูกหมามาบ้านตัวหนึ่งที่เอามาจากบ้านอี๊ และก็เรียกให้มาดูมันเป็นลูกหมายักษ์เท่าที่เคยเห็นมาเลย มันอ้วนมากๆ ขนปุย สีน้ำตาลมีดำปนเล็กน้อย ตอนที่พามามันคงเลิกกินนมแล้วแหละ วันแรกที่มันมาไปค่อยร่า สงสัยยังคงคิดถึงแม่มันและบ้านที่มันเคยอยู่ หลังจากนั้น3 วันมันก็เริ่มร่าเริงไล่กัดลูกไอ้เสือที่ตัวเล็กตัวมาน 2 เท่าตัวได้ เพราะมันก็ถูกก็อตซีล่าเข้าสิง ไม่เพียงเท่านั้นมันยังชอบคาบรองเท้าคนอื่นไปแทะเล่น เอารองเท้าคนอื่นไปซ่อน มันซน มันบ้าระห่ำ ด้วยลักษณะละบุคลิกของมันชั้นก็ชายน้องจึงตกลงกันให้มันชื่อว่า “แรมโบ้” มันกลายเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน เพราะตัวอ้วน ขนปุยของมันทำให้ทุกคนมั่นเคี่ยวมัน
เมื่อวานชั้นและทุกคนก็สังเกตเห็นว่ามันเศร้าซึมผิดปกติ อาการเหมือนลูกหมาที่เพิ่งตายไปเมื่อไม่กี่วันนี้ ก็เลยพามันไปหาหมอ หมอบอกว่ามันเป็นลำไส้อักเสบ ต้องฉีดวัคซีน และมันก็เป็นโรคติดต่อซะด้วย หมอก็ฉีดยาให้มัน 2 เข็ม ให้มันกินยา และก็งดข้าว งดน้ำจนถึงพรุ่งนี้เย็น
รุ่งขึ้นเตี่ยก็ป้อนยาให้มันกิน เมื่อเย็นหลังกลับจากมหา’ลัยก็อุ้มมันมาป้อนยาและก็ให้น้ำ 1 ช้อนตามหมอสั่งตอนประมาณ 5 โมง และพอไปดูมันอีกทีตอน 6 โมงกว่าๆ มันทำให้ชั้นน้ำตาแทบร่วง มันไม่กระดิกเลย แรมโบ้ แรมโบ้ แรมโบ้ !!! เรียกเสียงดังเท่าไรมันก็ไม่ลุกขึ้น มันไม่หายใจ มัน.....มัน...............ตายแล้ว
ไม่อยากจะเชื่อเลยและแทบจะทำใจไม่ได้ แต่แม่บอกว่าก็ช่วยมันถึงที่สุดแล้ว ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งมันมีอิทธิพลต่อจิตใจคนเราขนาดนี้เลย
หลับให้สบายนะเจ้าแรมโบ้
